Wycieraczka – element wyposażenia samochodu albo innego pojazdu wyposażonego w przednią szybę (tramwaj, autobus, trolejbus, lokomotywa, pociąg, samolot, a także statek, prom, barka, koparka, ładowarka, kombajn albo ciągnik rolniczy), mający za zadanie ścieranie z niej deszczu, mżawki, gradu, śniegu i błota podczas jazdy.
Pierwsze projekty pojawiły się na początku XX wieku, w 1903 patent został przyznany Mary Anderson (wynalazczyni) oraz Irlandczykowi Jamesowi Henry'emu Apjohnowi, a także w 1911 kapitanowi Gladstone'owi Adamsowi.
Jedną z osób, którym przypisuje się ten wynalazek, był Polak, Józef Hofmann (1876–1957), którego pomysł wdrożony został do seryjnej produkcji w fabryce Forda.
Budowa i działanie
Najczęściej stosowana konstrukcja to długi cienki pasek gumy, zwany piórem, rozciągnięty na metalowym lub plastikowym uchwycie, który przesuwany jest mechanicznie po zewnętrznej powierzchni szyby okna pojazdu.
Ruch wycieraczki po szybie może być wywoływany bądź to przy pomocy ręcznej dźwigni uruchamianej z wnętrza kabiny kierowcy pojazdu, bądź (obecnie najczęściej) przy pomocy niewielkiego elektrycznego silnika z odpowiednią przekładnią, włączanego w razie potrzeby przez kierowcę lub przez czujnik wykrywający deszcz. Dawniej stosowano też podciśnieniowe pneumatyczne systemy poruszania wycieraczkami.
Rodzaje wycieraczek
Wycieraczki przegubowe - (potocznie klasyczne lub tradycyjne) - starszy typ wycieraczek, stosowany w starszych samochodach. Są to wycieraczki, które posiadają metalowe stelaże z przegubami, które spełniają rolę równomiernego dociskania pióra do szyby, tak aby równomiernie zbierały wodę z każdej części szyby. Ich wadą jest głośniejsza praca w porównaniu do wycieraczek nowszego typu.Wycieraczki bezprzegubowe - (potocznie płaskie) - obecnie stosowany typ wycieraczek, w które są zaopatrywane fabrycznie nowe samochody. W porównaniu do klasycznych wycieraczek przegubowych pozbawione są ruchomych elementów, czyli stelażu z przegubami.
