Wieża artyleryjska – element konstrukcji okrętów wojennych, służący do obrotowego mocowania dział oraz ochrony ich mechanizmów i obsługi przed ogniem nieprzyjaciela lub wpływami atmosferycznymi. Przez zamocowanie obrotowe w wieży działa uzyskują duży kąt ostrzału w poziomie. W celu ochrony dział i obsługi przed ogniem nieprzyjaciela, wieże stosowane w historycznych klasach okrętów artyleryjskich (głównie pancerniki i krążowniki) były opancerzone.
Grubość pancerza wieży była uzależniona od klasy okrętu i szansy trafienia pociskiem w określone miejsce wieży (najgrubszy jest pancerz czołowy, potem w kolejności ściany boczne, ściana tylna i płyta górna ). Po I wojnie światowej zaczęto stosować wieże także na okrętach lżejszych klas, a co za tym idzie, pojawiły się także wieże nieopancerzone, których zadaniem była jedynie ochrona mechanizmów i obsługi działa przed wpływami atmosferycznymi i odłamkami.
Przed pojawieniem się wież, działa na okrętach montowano zwykle skierowane na burty w bateriach burtowych lub w kazamatach, stosowano też nieosłonięte działa obrotowe na pokładzie. Pierwsze projekty okrętów uzbrojonych w obrotowe działa autorstwa Cowpera Colesa powstały pod koniec lat 50. XIX wieku, a w 1859 zaprojektował on okręt uzbrojony w dziesięć opancerzonych wież.
Pierwszym okrętem z obrotową, opancerzoną wieżą była brytyjska bateria pływająca HMS "Trusty" z 1861, natomiast pierwszym użytym bojowo okrętem z wieżą pancerną był USS Monitor konstrukcji Johna Ericssona (1862). Wczesne wieże artyleryjskie nie były jednak zbyt udane; miały one formę obrotowego walca, w środku którego zamontowane były działa oraz znajdowała się ich obsługa i część amunicji.
