Maine (wymowa: /ˈmeɪn/) – jeden ze stanów Nowej Anglii, położony w północno-wschodniej części Stanów Zjednoczonych na wybrzeżu Oceanu Atlantyckiego. W 2013 roku zamieszkany przez 1 328 302 osoby (gęstość zaludnienia wynosiła 16,6 os./km²). Na południowym zachodzie graniczy ze stanem New Hampshire, na północnym zachodzie z kanadyjską prowincją Quebec, a na wschodzie z kanadyjską prowincją Nowy Brunszwik. Najdalej wysunięty na północny wschód stan w Stanach Zjednoczonych i Nowej Anglii. Jest znany ze względu na swoją scenerię – jego wybrzeże jest postrzępione i skaliste, rzeźba terenu wyżynno- górska (Appalachy), niziny jedynie na wybrzeżu; mocno zalesiony; posiada liczne malownicze szlaki wodne zamieszkane przez homary i małże.
Przez tysiące lat obszar dzisiejszego stanu był zamieszkany przez plemiona Penobscot i Passamaquoaddy. Pierwsza europejska osada znajdująca się na terenie stanu Maine została założona przez Francuzów na wyspie Saint Croix – jej założycielem był Pierre du Gua de Mons. Pierwsza angielska kolonia na terenie stanu Maine została założona przez spółkę akcyjną Plymouth Company – nosiła nazwę Popham Colony. W latach 20. XVII w., mimo surowego klimatu, niedostatku wody i żywności oraz konfliktów z tubylcami, wzdłuż wybrzeża powstały kolejne angielskie kolonie.
