Ciągnik rolniczy (potocznie traktor) – pojazd mechaniczny przeznaczony, wyłącznie lub głównie, do celów rolniczych, bez względu na to czy jest on dopuszczony do używania dróg dostępnych dla ruchu publicznego, czy nie.
Według prawa o ruchu drogowym w Polsce ciągnik rolniczy to pojazd silnikowy skonstruowany do używania łącznie ze sprzętem do prac rolnych, leśnych lub ogrodniczych. Ciągnik taki może być również przystosowany do ciągnięcia przyczep oraz do prac ziemnych.
Maksymalna dopuszczalna prędkość poruszania się ciągnika rolniczego w ruchu ulicznym to 30 km/h (także z przyczepą). Natomiast dopuszczalna prędkość, gdy traktor przewozi drużynę robotniczą w przyczepie nie może przekraczać 20km/h.
Używany jest do przemieszczania pojazdów, maszyn i urządzeń nie posiadających własnego napędu (np. przyczep), do napędu maszyn i urządzeń nieposiadających własnego silnika za pośrednictwem wałka odbioru mocy (WOM), koła pasowego (obecnie praktycznie nie występuje) lub złączy hydrauliki zewnętrznej. Maszyny i urządzenia współpracujące z ciągnikiem można montować przy użyciu trójpunktowego układu zawieszenia (TUZ), w większości maszyn znajdującego się z tyłu maszyny, w nowoczesnych maszynach często występuje on również z przodu. Ciągnik rolniczy znajduje, jak nazwa wskazuje, zastosowanie przede wszystkim w rolnictwie, do prac polowych oraz transportowych, stąd wynikają niektóre jego cechy charakterystyczne, jak na przykład dobre własności poruszania się w terenie, niewielki nacisk jednostkowy na glebę, zwrotność, a przede wszystkim uniwersalność.
Przed powstaniem traktora rolniczego prace uprawowe wymagały wsparcia zwierząt pociągowych, głównie koni, bydła lub osłów.
