Była sobie raz papuga, która zawsze była druga. Plotkowały okolice: „Ciągle druga! Zawsze wice-!”. „Czy to fatum? Boska kara?” – tak się zamartwiała ara. – „Wciąż się staram – nadaremno, zawsze jakiś ptak przede mną!”. Startowała w sportach wielu, wciąż nie osiągając celu. Na zawodach zawsze bieda, zawsze tylko srebrny medal. Kiedyś na igrzyskach ptasich, jej entuzjazm tukan zgasił. Wygrał w sprincie loty oba – tak ciut-ciut, o czubek dzioba. Ara dziób zwiesiła nisko: „A tak, kurczę, było blisko...”. W skoku w dal przegrała z kurą wręcz o włos (a raczej pióro). Smutno było naszej arze, że jest z drugim miejscem w parze: „Jak się pozbyć tej bolączki? Ja i dwa – to nierozłączki!”. Wtem ma pomysł: „Dobrze latam, więc najwyższą górę świata wezmę zaraz i zdobędę, i w czymś wreszcie pierwsza będę!”. Poleciała do Nepalu (zimniej tam niż na Podhalu) i po wielu trudach wreszcie staje na Mount Evereście. Ale wnet nasz ptaszek zdębiał, bo usłyszał głos gołębia: „Te papugi – straszne zbóje, zawsze któraś papuguje!”. Teraz wciąż się ara maże, a że ją szacunkiem darzę – jedna myśl pod jej adresem: drugie miejsce jest sukcesem!