Kościół św. Elżbiety we Lwowie (obecnie cerkiew pw. św. Olgi i Elżbiety) – świątynia katolicka położona przy pl. Kropiwnickiego 1 (ukr. пл. Кропивницького 1; przed 1945 rokiem pl. Bilczewskiego), w najwyższym punkcie Śródmieścia, dokładnie na wododziale Wisły i Dniestru[1]; zwykło się mawiać, że woda z każdej połaci jego dachu spływa do innego morza[2]. Zbudowany w latach 1904–1911 według projektu Teodora Talowskiego, określany jako „największa i zarazem najpiękniejsza świątynia lwowska ery nowożytnej”[3] oraz „najwspanialszy zabytek architektury sakralnej epoki historyzmu na ziemiach dawnej Rzeczypospolitej”[4], szybko stał się punktem orientacyjnym miasta, a jego trzy strzeliste wieże wkrótce wrosły w folklor lwowski[5]; zostały utrwalone w piosence „Marsz lwowskich dzieci” opisującej moment wymarszu z koszar i wyjazdu na front bałkański żołnierzy lwowskiego batalionu 30 Pułku Piechoty Austriackiej po ogłoszeniu powszechnej mobilizacji przed rozpoczęciem I wojny światowej: