W trakcie badań biologicznych w 1888 roku Friedrich Reinitzer zupełnie przez przypadek odkrył ciekły kryształ. Dalsze długoletnie badania własności ciekłych kryształów wykazały możliwość sterowania własnościami optycznymi tej substancji, co umożliwiło skonstruowanie pierwszego wyświetlacza ciekłokrystalicznego w roku 1964 (George H. Heilmeier) przez firmę RCA.
W 1972 roku Westinghouse złożył patent na pierwszy kolorowy ekran LCD wykonany w technologii TFT, natomiast dopiero w 1982 powstał pierwszy komercyjny kieszonkowy telewizor zbudowany przez Seiko-Epson, a cztery lata później ta sama firma wprowadziła pierwszy projektor TFT LCD. W roku 1989 na wystawie Funkausstellung w Berlinie firma Hitachi zademonstrowała prototyp ekranu LCD o przekątnej 10 cali, który był później montowany w laptopach. Produkcja została podjęta w zakładach Mohara w Japonii, gdzie od pewnego czasu były wytwarzane w tej samej technice ekrany o przekątnej 5 cali. Cena ekranu 10-calowego prawdopodobnie kształtowała się w przedziale 1400– 2000 dolarów. Pierwszy ekran typu IPS pojawił się w 1994 r. za sprawą Hitachi, typu MVA po 2 latach wprowadził Fujitsu, a PVA po kolejnych 2 latach – Samsung.
Pierwsze monitory z ekranem TFT LCD, za sprawą firmy Hoshiden, weszły na rynek w latach 1995–96, natomiast telewizory z tego typu ekranami o przekątnej ponad 10" pojawiły się w 1999 roku za sprawą Sharpa, a już kilka lat później były dostępne modele o przekątnej 40" i 50".
Wszystkie rodzaje wyświetlaczy ciekłokrystalicznych składają się z czterech podstawowych elementów:
komórek, w których zatopiona jest niewielka ilość ciekłego kryształu
elektrod będących źródłem pola elektrycznego działającego bezpośrednio na ciekły kryształ
dwóch cienkich folii, z których jedna pełni rolę polaryzatora a druga analizatora
źródła światła.Zasadę działania wyświetlacza najłatwiej jest prześledzić na przykładzie pasywnego wyświetlacza odbiciowego, ze skręconą fazą nematyczną.
