Autoportret z obandażowanym uchem to obraz holenderskiego malarza Vincenta van Gogha, wykonany w 1889 roku i przechowywany w Courtauld Gallery w Londynie.
Opis
Pod koniec 1888 roku kohabitacja Van Gogha i Gauguina zakończyła się tragedią. Po stopniowym i nieubłaganym pogorszeniu stosunków ze swoim przyjacielem 23 grudnia 1888 roku, Vincent amputował lewe ucho brzytwą, a następnie przekazał je prostytutce, którą polubił. Po dwóch tygodniach w szpitalu van Gogh wielokrotnie wycofywał się z obandażowanym uchem. Ten autoportret z obandażowanym uchem, początkowo opętany przez van Gogha, przyszedł do okoliczności niejasnych dla Juliena père Tanguya, właściciela małego sklepu z kolorami w Paryżu, który przyjmował w formie płatności obrazy oferowane mu przez malarza, gdy żaden kupiec z sztuka dała mu kredyt. Po wystawie na dwóch wystawach sztuki w Paryżu w 1901 i 1905 roku autoportret został zakupiony w 1928 roku przez zimne kolory autoportretu z obandażowanym uchem, które nadają obrazowi jeszcze bardziej melancholijną nutę. z użyciem mocnych pociągnięć pędzla, które utrzymują się na każdej kości. Twarz artysty jest rzeczywiście wymizerowana i koścista, z cerą zdefiniowaną przez woskową żółć, a jego przygnębione i zagubione spojrzenie w pustce wydaje się niemal zapadać w wyimaginowane światy, w których może uniknąć etykietki „szalonego” społeczeństwa nałożył. Płaszcz i kapelusz zapinany na guziki, również noszony w domu, wydają się nawiązywać do braku systemu ogrzewania, który być może, z powodu zawsze niepewnych warunków ekonomicznych, artysta nie mógł sobie pozwolić: jednak głębsze znaczenie schronienie przed światem rozważanym obecnie przez wroga artystę.
Na zielonej ścianie za nim widzimy sztalugę ze świeżo nakreślonym płótnem i japońskim drukiem ( Vincent był pasjonatem tego gatunku, który dostarczył mu inspiracji dla jego obrazów): ten druk, pomimo radosnych kolorów i balans chromatyczny z uderzającą białą wstęgą nałożoną na ranę Vincenta (która pojawia się po prawej stronie, a nie po lewej, udowadniając, że autoportret został wykonany przed lustrem), mimo to nie przekazuje tej samej radości i harmonii, które przepełniony analogicznym Portretem Père Tanguy, półtora roku wcześniej i podobnym w kompozycji. Ten portret potwierdza, że doświadczenie z Gauguinem było naprawdę ekstremalne dla Van Gogha, który spędził ostatni rok i pół życia na częściowo dobrowolnej, częściowo wymuszonej samotności.
