XV wiek był okresem wielkich przewrotów gospodarczych, politycznych i społecznych, które w rzeczywistości są uznawane za granicę między średniowiecza a epoką nowożytną przez większości historyków, choć z pewnymi różnicami w datowaniu i perspektywie.
Do wydarzeń o największym przełomie politycznym należały kwestie wschodnie, naznaczone ekspansją Imperium Osmańskiego (które po upadku Konstantynopola w 1453 r. Zagrażają Węgrom i terytorium Austrii) oraz kolejne zachodnie, charakteryzujący się narodzinami współczesnych państw, w tym narodowych monarchii Francji, Anglii i Hiszpanii, a także imperium Karola V - które w przeciwieństwie do średniowiecznych imperiów przedstawia projekt centralizacji władzy, typowy dla współczesnych instytucji politycznych, We Włoszech lokalne Lordships rozwijały się w państwach regionalnych, rozwijając się ze szkodą dla sąsiadów, ale nie można było stworzyć jedności narodowej z powodu partykularyzacji i wzajemnej nieufności.
Wraz z odkryciem Nowego Świata i wielkimi odkryciami horyzonty świata europejskiego ogromnie się poszerzyły, ale oznaczało to również stopniową utratę znaczenia Morza Śródziemnego, z nową strukturą polityczno-gospodarczą, która od XVII wieku miała nowy punkt kulminacyjny. Europa północno- zachodnia.
Wielkie odkrycia geograficzne otworzyły olbrzymie nowe możliwości wzbogacenia i ekspansji dla państw narodowych, otworzyły nowe horyzonty nowych odkryć w najróżniejszych dziedzinach, od religii po obyczaj, od form artystycznych po struktury społeczne. Rynki międzynarodowe, rozległe operacje bankowe, gospodarka monetarna, większa zwinność wymian wysunęły na pierwszy plan pracowitą i bardzo aktywną burżuazję, głodną bogactwa i władzy, z której szeregów monarchowie wybrali swoich współpracowników.
W tym okresie we Florencji istniała silniejsza więź z rzymskimi początkami miasta, które powstały już w XIV wieku z dziełami Francesco Petrarca lub Coluccio Salutati, co wytworzyło świadome podejście do ożywienia klasycznej epoki greckiej i rzymskiej. To „odrodzenie”, które nie jest niczym nowym w średniowiecznym świecie, miało jednak wyjątkowo szeroką dyfuzję i ciągłość, a także fakt, że po raz pierwszy sformułowano pojęcie „pęknięcia” między współczesnym światem a odpowiednią starożytnością. przerwa reprezentowana przez „ciemne wieki”, zwane później średniowiecza lub średniowiecza. Starożytna przeszłość nie była jednak czymś abstrakcyjnym i mitologicznym, ale została zbadana za pomocą środków filologicznych, aby wyciągnąć z niej najbardziej autentyczny i prawdziwy obraz, z którego można czerpać przykłady tworzenia nowych rzeczy ( i nie może być stosowany jako model do naśladowania pedisseque),
