puzzle sztuka - puzzle online

Stylizacja przemocy lub estetyzacja przemocy to wymyślone wyrażenia wskazujące na stylizację [2] lub estetyzację [3], że przemoc ma miejsce w różnych przejawach sztuki, kultury i mediów [4]. Bardzo często wyraża się to łącznie ze stylizacją lub estetyzacją seksu (erotyzm, pornografia, seks i przemoc, „Eros and Thanatos ” -Eros, Thanatos -). [5] W terminach psychoanalitycznych mówi się o „sublimacji przemocy „. [6]

Estetyka prezentacji przemocy w sztuce, kulturze i mediach może być realizowana przy użyciu bardzo różnych podejść moralnych (w obliczu lub bez konsekwencji, pozytywnie lub negatywnie charakteryzujących ofiary lub agresorów) oraz komunikatywnych (ich ukrycie) dla cenzury, wykorzystywania chorobliwej przyjemności [7] do kontemplacji sensacji, banalizacji przemocy [8] lub jej sublimacji jako aspektu tragicznego). Sposób, w jaki przemoc i jej nieuniknione atrakcyjne elementy są prezentowane opinii publicznej lub jej części (dorosłym i wyszkolonym lub niewinnym i dziecinnym) jest przedmiotem wszelkich rozważań od czasów starożytnych, ponieważ występuje zarówno w najbardziej szanowanej literaturze ( Biblia, Iliada, Majabhárata) jak w najbardziej przeklętych produktach subkultury (miazga); obie klasyczne historie dla dzieci (czasem bardzo wyraźne, jak w Czerwonym Kapturku lub Jaś i Małgosia ) jak w nowoczesnych kreskówkach. Był także przedmiotem refleksji meta-artystycznej (El Quijote i książki o kawalerii).

[10] [11]

Siła reprezentacji

Dla Margaret Bruder [12] takie oświadczenia lub odniesienia do przemocy są „nadmiernie stylistycznie… w sensowny i trwały sposób”. Kiedy przemoc jest reprezentowana w taki sposób w kinie, telewizji lub innych mediach, Bruder twierdzi, że widzowie mogą łączyć odniesienia między zestawem obrazów i symboli z jednej strony, a dziełami sztuki, konwencjami artystycznymi i płcią lub inne koncepcje i symbole kulturowe.

W „wysokiej kulturze”

Tak zwana „ kultura wysoka” zestetyzowała przemoc w taki sposób, że niektóre dzieła sztuki i literatury stały się autonomiczną formą sztuki. Joel Blacl [13] powiedział, że „jeśli jakikolwiek czyn ludzki przywołuje doświadczenie wzniosłości, jest aktem morderstwa... jeśli morderstwa można doświadczyć estetycznie, morderca może z kolei być postrzegany jako rodzaj artysty, artysty reprezentacja lub anty- artysta, którego specjalnością nie jest tworzenie, lecz zniszczenie ”[14] Ta koncepcja estetycznego elementu morderstwa ma swój początek w Thomas de Quincey (Of morderstwo uważane za jedną ze sztuk pięknych): ] „Wszystko na tym świecie ma dwie twarze. Na przykład morderstwo można uznać za jego moralną twarz...