Promieniowanie słoneczne – strumień fal elektromagnetycznych i cząstek elementarnych (promieniowanie korpuskularne) docierający ze Słońca do Ziemi. Natężenie promieniowania słonecznego docierającego do górnych granic atmosfery określone jest przez stałą słoneczną. Wielkość ta jest zdefiniowana dla średniej odległości Ziemia- Słońce i wynosi około 1366,1 W/m2. Natężenie promieniowania słonecznego zmienia się w cyklu rocznym ze względu na zmiany odległości pomiędzy Ziemią a Słońcem w zakresie ±3,4%. Chwilowa wartość natężenia promieniowania słonecznego docierającego do górnych granic atmosfery może być wyznaczona ze wzoru
oznacza stała słoneczną, dn określa kolejny dzień roku dn = 1 pierwszy stycznia; dn = 2 drugi stycznia; dn = 32 pierwszy lutego itd.
Wpływ aktywności Słońca na natężenie promieniowania słonecznego docierającego do Ziemi jest znacząco mniejszy i średnio w cyklu 11 letnim sięga około 0,1%.
Rozkład spektralny promieniowania słonecznego jest zbliżony do promieniowania ciała doskonale czarnego o temperaturze około 5800 K opisywany rozkładem Plancka. Maksimum energii zgodnie z prawem Wiena przypada na długości fali około 0,5 μm. Około połowy energii promieniowania słonecznego przypada na zakres widzialny, zaś pozostała na promieniowanie ultrafioletowe i bliską podczerwień.
W spektrum promieniowania słonecznego wyróżniamy następujące zakresy:
ultrafiolet C z zakresem fal od 100 do 280 nm
ultrafiolet B z zakresem fal od 280 do 315 nm
ultrafiolet A z zakresem fal od 315 do 400 nm
światło widzialne z zakresem fal od 400 do 700 nm (cały zakres światła słonecznego odbierany jest przez człowieka jako światło białe )
bliska podczerwień z zakresem fal od 700 do 1400 nm
środkowa podczerwień z zakresem fal od 1400 do 4000 nm
Promieniowania słoneczne przechodząc przez atmosferę ulega osłabieniu wskutek procesów absorpcji i rozpraszania.