Neuroplastyczność (plastyczność mózgu) – zdolność tkanki nerwowej do tworzenia nowych połączeń, mających na celu ich reorganizację, adaptację, zmienność i samonaprawę oraz procesy uczenia się i pamięci. Jest to powszechna cecha neuronów, występująca na wszystkich piętrach układu nerwowego.
Historia
W XX wieku badania tkanki nerwowej prowadzone przez Santiago Ramón y Cajal skłoniły go do wyprowadzenia twierdzenia, iż „W dorosłych ośrodkach nerwowych szlaki nerwowe są ustalone, zakończone, nie do zmienienia. Wszystko może umrzeć, nic nie zregeneruje”. Pierwsze wzmianki przeciw tej teorii zamieścił w swojej pracy Jerzy Konorski. W książce Organization of conditioned reflexes (1948) pojęciem plastyczności określa trwałe przekształcenia w układach neuronów, a zmiany wskutek tego procesu zmianami plastycznymi. Te spostrzeżenia były negowane przez środowisko naukowe i dopiero Geoffrey Raisman w roku 1969 udowodnił empirycznie, przedstawiając zdjęcia z mikroskopu elektronowego, że uszkodzenie mózgu w rejonie formacji hipokampa prowadzi do powstawania nowych synaps. Jednostronne uszkodzenie powodowało eliminację synaps, tworzonych przez degenerujące aksony i powstawanie nowych. Kolejne badania – Walla (1970), Torstena Wiesela i Davida Hubla (1972) – potwierdziły teorię plastyczności.
Rodzaje plastyczności
Na poziomie systemowym plastyczność to właściwość układu nerwowego, która zapewnia jego zdolność do adaptacji, zmienności, samonaprawy, uczenia się i zapamiętywania.
Copyright 2024 puzzlefactory.pl Wszelkie prawa zastrzeżone.
