Pismo hieroglificzne

Pismo hieroglificzne – najstarsza i najdłużej funkcjonująca forma pisma egipskiego. Pierwotnie hieroglifów używano do zapisu wszelkich tekstów. Nośnikiem mogło być wszystko, na czym było możliwe utrwalenie pisma, m.in.: kamień, papirus, ostrakon (łupek skalny lub fragment potłuczonej skorupki z glinianego naczynia). Jednak wraz z rozwojem odmiany kursywy hieroglificznej – tzw. hieratyki – użycie pisma hieroglificznego ograniczyło się do zapisu tekstów religijnych i monumentalnych, które były utrwalane najczęściej w kamieniu. Znaki pisma hieroglificznego mają charakter „ikoniczny” (obrazkowy).

Najwcześniejsze znane zapisy pisma hieroglificznego pochodzą (najprawdopodobniej) z późnego Okresu Predynastycznego, ok. 3100–3000 r. p.n.e. Były to lapidarne zapisy w formie etykiet na kamiennych i glinianych obiektach. Najpóźniejsze znane inskrypcje pochodzą z 394 r. n.e. i wykuto je na ścianach świątyni na wyspie File. Tak więc pismo hieroglificzne było w użyciu przez prawie 3,5 tysiąca lat.