Piechota morska – w niektórych krajach nazwa oddziałów wojska, wyszkolonych i wyekwipowanych specjalnie do morskich operacji desantowych i walk w rejonach przybrzeżnych, w tym także do szturmu na umocnione pozycje przeciwnika na wybrzeżu (plażach, w portach itd.) i rajdów połączonych ze zorganizowanym wycofaniem. Jednostki te często podporządkowane są organizacyjnie marynarce wojennej, a nie wojskom lądowym; z kolei w USA występują jako czwarty, "dodatkowy" rodzaj sił zbrojnych.
W polskich siłach zbrojnych określenia " piechota morska" używano w odniesieniu do jednostek Marynarki Wojennej. Pierwszą jednostkę tego typu utworzono w 1951 - 3 Batalion Piechoty Morskiej, stacjonujący w Dziwnowie, rozwinięty następnie jako 3 Pułk Piechoty Morskiej. Podlegał on dowódcy Flotylli Środków Desantowych w Świnoujściu. Pułk ten, po przejściu w podporządkowanie Wojsk Lądowych stał się jednym z komponentów powstałej w roku 1963 7 Łużyckiej Dywizji Desantowej ("Niebieskie Berety"), według Adama Kalickiego jednostki dywizji częściowo utraciły charakter piechoty morskiej, będąc jedynie piechotą zmechanizowaną zdolną do korzystania z transportu morskiego. Inaczej rzecz ujmuje Edward Wejner - jeden z dowódców Niebieskich Beretów. Opisując ćwiczenia desantowań na plaże udowadnia, że były to jednostki "morskich komandosów". Dywizję tę rozformowano w 1989 i odtąd Polska nie posiada jednostek tego rodzaju. Obecnie tradycje dywizji kultywuje 7 Brygada Obrony Wybrzeża, w której jedynie na małą skalę prowadzone są próby z transportem morskim.
