Analogia optyczno-mechaniczna Hamiltona jest koncepcją fizyki klasycznej przedstawioną przez Williama Rowana Hamiltona. Można to postrzegać jako połączenie zasady optyki Huygensa z zasadą mechaniki Jacobiego. Według Corneliusa Lanczosa analogia ta była ważna w rozwoju idei w fizyce kwantowej. Według Erwina Schrödingera w przypadku ruchów mikromechanicznych hamiltonowska analogia mechaniki do optyki jest nieodpowiednia do leczenia dyfrakcji, co wymaga rozszerzenia jej na równanie fali wibracyjnej w przestrzeni konfiguracyjnej.
Zasada Huygensa
Propagację światła można rozpatrywać w kategoriach promieni i frontów fal w zwykłej fizycznej trójwymiarowej przestrzeni. Można rozważyć niejednorodne środowisko anizotropowe o płynnie rozłożonych właściwościach, które są opisane przez współczynnik załamania światła, który jest dobrze zachowaną funkcją pozycji. Zasada Huygensa rządzi propagacją frontu falowego, ponieważ można ją wyprowadzić z zasady Fermata. Czoło fali to dwuwymiarowe zakrzywione powierzchnie. Promienie są jednowymiarowymi zakrzywionymi liniami, dlatego fala jest foliowanym zestawem ruchomych dwuwymiarowych powierzchni. W fizyce klasycznej nie jest częścią definicji fali, aby była wyraźnie wibracyjna.
Jedną różnicą między koncepcjami falowymi i cząsteczkowymi jest zatem przestrzenna wymiarowość ich ruchomych obiektów.
Copyright 2024 puzzlefactory.pl Wszelkie prawa zastrzeżone.
