Wymiary konstrukcji wsporczych są zależne od napięcia znamionowego projektowanej linii. Projektant konstrukcji wsporczych musi brać pod uwagę naprężenia od przewodów fazowych i odgromowych, parcie wiatru, zmianę naprężeń przy zmianach temperatury, zmianę ciężaru przewodów (osadzanie się szadzi oraz siadanie ptaków - w czasie jesiennych odlotów może na jednym drucie siedzieć nawet kilkadziesiąt ptaków) i zmianę sił działających na przewody w stanie szadzi. Projektant musi również brać pod uwagę wytrzymałość elektryczną powietrza, zapewniając bezpieczną odległość przewodów od siebie oraz od konstrukcji wsporczych w każdej chwili.
Konstrukcjami wsporczymi linii elektroenergetycznych nazywamy budowlane obiekty konstrukcyjne do podtrzymywania lub do umocowania napowietrznych przewodów elektrycznych. Mogą to być elementy przytwierdzone do większych budowli, zwane wspornikami, jak np. wsporniki osadzone na ścianach budynków lub elementy ustawione na konstrukcji nośnej mostów, czy innych budowli inżynierskich, ale najczęściej są to samoistne konstrukcje osadzone - bezpośrednio lub za pomocą fundamentów - w gruncie. W tych przypadkach nazywa się je słupami elektroenergetycznymi bez względu na to czy są to pojedyncze elementy pionowe, czy konstrukcje złożone z jednego lub więcej elementów pionowych i połączonych z nimi elementów poziomych.
Pod względem przeznaczenia i rodzaju pracy w linii słupy dzielą się na:
przelotowe (P) - Służą wyłącznie do podtrzymania przewodów, czyli do przejęcia oddziaływań zewnętrznych obciążeń pionowych oraz poziomych poprzecznych, tj. prostopadłych do kierunku linii, Nie jest natomiast ich zadaniem przejmowanie naciągu przewodów i w ogóle znaczniejszych sił podłużnych.
