Kartagina

Kartagina (Nowe Miasto; łac. Karthago, Carthago, stgr. Кαρχηδών Karchedon, fen. Qrt-ḥdšt, Kart Hadaszt, arab. ‏قرطاج‎ Kartadż, hebr. ‏קרתגו‎ Kartago) – starożytne miasto w Afryce Północnej, położone na wybrzeżu Morza Śródziemnego. Założone w IX w. p.n.e. przez Fenicjan z Tyru. Kartagina istniała początkowo jako państwo-miasto, później została stolicą imperium kartagińskiego. Wówczas bardzo ważny ośrodek handlowy i polityczny. Obecnie stanowisko archeologiczne w pobliżu Tunisu.

Szczyt potęgi Kartagina osiągnęła w III w. p.n.e. W tym stuleciu wdała się w serię wojen z Rzymem (wojny punickie), które doprowadziły do zagłady miasta w 146 roku p.n.e. Po kilkudziesięciu latach Kartagina odrodziła się jako rzymska kolonia. Dostarczała zboża do Rzymu do 439 roku, kiedy zajęli ją Wandalowie i ustanowili w niej stolicę swego państwa. Kartagina ponownie przeszła pod panowanie rzymsko-bizantyńskie w 533 roku. Po podboju Afryki Północnej przez Arabów – samej Kartaginy w 698 roku – miasto zaczęło tracić na znaczeniu i w końcu opustoszało.