Karaka (lub Karraka) — typ trzymasztowego, rzadziej czteromasztowego statku żaglowego, rozwinięty w krajach śródziemnomorskich w XV wieku. Miała zaokrągloną rufę z wysoką nadbudówką (kasztelem) oraz drugą niższą nadbudówkę na dziobie.
Na maszcie pierwszym i drugim (fokmaszcie i grotmaszcie) karaki nosiły ożaglowanie rejowe, a na ostatnim, bezanmaszcie - ożaglowanie łacińskie. Na dziobie umieszczony był bukszpryt.
Przyjmuje się, że ten typ jednostki żaglowej powstał z połączenia kogi, wprowadzonej na teren Morza Śródziemnego przez piratów z Bajonny, oraz lokalnych typów łodzi. Karaki były pierwszymi statkami w Europie nadającymi się dobrze do oceanicznych podróży, z uwagi na wielkość i pojemność, pozwalającą na zabieranie zapasów na długie podróże. Używane były zwłaszcza przez hiszpańskich i portugalskich odkrywców w XV i XVI wieku. W Hiszpanii ten rodzaj statku nosił nazwę "nao", a w Portugalii "nau" (pochodziło to od słowa oznaczającego " statek "). Nośność karaki na ogół dochodziła do ok. 800 t (choć największe miewały nawet 2000 t).
