Przylądek (lub po prostu głowa ) to przybrzeżna forma terenu, punkt ziemi zwykle wysoki i często z czystym spadkiem, który rozciąga się w zbiornik wodny. To jest typ cypla. Przylądek o znacznych rozmiarach często nazywany jest peleryną. Przylądki charakteryzują się wysokimi, łamiącymi się falami, skalistymi brzegami, intensywną erozją i stromymi klifami morskimi.
Przylądki i zatoki często znajdują się na tej samej linii brzegowej. Z trzech stron zatoka jest otoczona lądem, podczas gdy obrzeże jest otoczone wodą z trzech stron. Na rozbieżnych liniach brzegowych tworzą się nawroty i zatoki, w których pasma naprzemiennego oporu biegną prostopadle do wybrzeża. Zatoki tworzą się, gdy słabe (mniej odporne) skały (takie jak piaski i gliny) ulegają erozji, pozostawiając pasma silniejszych (bardziej odpornych) skał (takich jak kreda, wapień, granit) tworzących nawrót lub półwysep. Poprzez depozycję osadu w zatoce i erozję cypla, linie brzegowe ostatecznie się wyprostują, a następnie rozpoczynają ten sam proces od nowa.
