Dai-Nippon Teikoku Kaigun

Dai-Nippon Teikoku Kaigun (jap. 大日本帝国海軍; dawna pisownia: 大日本帝?國海軍 Dai-Nippon Teikoku Kaigun Cesarska Marynarka Wojenna Wielkiej Japonii) – marynarka wojenna Cesarstwa Japonii od roku 1869 do jej rozwiązania w 1947 roku. Była trzecią co do wielkości flotą świata od 1920 roku, po Royal Navy i United States Navy. Operacje powietrzne floty prowadziły Siły Powietrzne Japońskiej Cesarskiej Marynarki Wojennej.

Początki cesarskiej marynarki wojennej sięgają wczesnych kontaktów z narodami kontynentalnej Azji, nawiązanymi w okresie średniowiecza. Szczyt ich intensywności przypadł na XVI i XVII wiek, kiedy to następowała wymiana kulturowa z europejskimi mocarstwami podczas epoki wielkich odkryć geograficznych.

Po dwóch wiekach stagnacji spowodowanej polityką izolacjonistyczną siogunów rodu Tokugawa japońska flota była mocno zacofana w momencie, gdy kraj na skutek nacisków zewnętrznych, przede wszystkim amerykańskich, został zmuszony w 1854 r. do otwarcia i nawiązania kontaktów handlowych z krajami Zachodu. Wydarzenia te doprowadziły ostatecznie do restauracji Meiji. Wraz z przywróceniem rządów cesarskich, nadszedł okres gorączkowej modernizacji oraz industrializacji kraju.

Historia floty, pełna sukcesów odnoszonych niekiedy w walce z dużo potężniejszymi przeciwnikami, jak podczas pierwszej wojny chińsko-japońskiej oraz wojny rosyjsko-japońskiej (1904–1905), dobiegła końca wraz z jej prawie całkowitym unicestwieniem podczas II wojny światowej, głównie za sprawą działań US Navy.

Cesarską Marynarkę Wojenną oficjalnie rozwiązano w 1947 roku. We współczesnej Japonii obroną wód terytorialnych zajmują się Japońskie Morskie Siły Samoobrony.