czytaj - puzzle online

Włoskie prawa rasowe (włoski: Leggi razziali) były zbiorem praw ogłoszonych przez faszystowskie Włochy w latach 1938–1943 w celu egzekwowania dyskryminacji rasowej we Włoszech, skierowanych głównie przeciwko włoskim Żydom i rdzennym mieszkańcom kolonii.

Historia

Pierwszym i najważniejszym z leggi razziali był Regio Decreto 17 listopada 1938 Nr. 1728. Ograniczył prawa obywatelskie Żydów, zakazał ich książek i wykluczył Żydów z urzędów i szkolnictwa wyższego. Dodatkowe prawa pozbawiły Żydów majątku, ograniczyły podróże i ostatecznie zapewniły ich zamknięcie na wewnętrznym wygnaniu, tak jak zrobiono to z więźniami politycznymi.

Ogłoszenie praw rasowych poprzedziła długa kampania prasowa oraz publikacja „Manifesta rasy” wcześniej w 1938 r., Rzekomo naukowego raportu faszystowskich naukowców i sympatyków, który utrzymywał zasady rasowe, w tym wyższość Europejczyków nad innymi rasami. Ostateczna decyzja w sprawie prawa została podjęta podczas spotkania Gran Consiglio del Fascismo, które odbyło się w nocy z 6 na 7 października 1938 r. W Rzymie, Palazzo Venezia. Nie wszyscy faszyści poparli dyskryminację: podczas gdy pro-niemieccy, antyżydowscy Roberto Farinacci i Giovanni Preziosi zdecydowanie forsowali ich, Italo Balbo stanowczo sprzeciwiał się ustawom. Prawo zabraniało Żydom zajmowania jakiejkolwiek pozycji zawodowej oraz zakazało stosunków seksualnych i małżeństw między Włochami a Żydami i Afrykanami. Faszystowskie Włochy opublikowały publikację pod tytułem „Manifest of the Racial Scientists”, która zawierała mieszankę rasizmu biologicznego i historii; oświadczył, że Włosi należą do rasy aryjskiej, Żydzi nie są Włochami i że konieczne jest rozróżnienie między Europejczykami a nie-Europejczykami. Po upadku Benito Mussoliniego 25 lipca 1943 r. rząd Badoglio zniósł prawo. Pozostały one w mocy i zostały dotkliwsze na terytoriach rządzonych przez Włoską Republikę Społeczną do końca wojny.