Altana (chłodnik, ciennik) – lekka budowla, często ażurowa, stawiana w ogrodzie, często ozdobna, również niewielki plac zacieniony przez krąg drzew. Ma za zadanie chronić przed deszczem i słońcem. Miejsce spotkań i odpoczynku. Często stawiana w punktach widokowych lub jako akcent na zakończeniu osi kompozycyjnych ogrodu.
Altanom nadawano często bogatą i ozdobną formę architektoniczną. W XVI-XVIII wieku budowano altany murowane na planie prostokąta lub wieloboku, otwarte lub zamknięte, pokryte dachem namiotowym lub kopulastym wspartym na bogato dekorowanych kolumnach. W XVIII i XIX wieku budowano altany w ogrodach krajobrazowych w formie pagód, świątyń antycznych, gotyckich kaplic, czy wiejskich chat.
Obecnie za altanę uważane są również konstrukcje zabudowane, letnie domki w ogródku czy na działce, w swoich konstrukcjach wzorowane na wiejskich chatach, często z obszernymi tarasami i podpiwniczone. Obecnie w Polsce według prawa budowlanego, altany zlokalizowane na obszarach rodzinnych ogrodów działkowych o powierzchni zabudowy mierzoną po obrysie ścian zewnętrznych do 35 m² oraz o wysokości do 5 m przy dachach dwuspadowych stromych i do 4 m przy innym kształcie dachu (wysokość altany mierzy się od poziomu gruntu do najwyższego punktu dachu) nie wymagają pozwolenia na budowę, ale na podstawie art. 30 ust.
