Rappelling to technika, która pozwala schodzić wzdłuż pionowych ścian, na przykład w kontekście zajęć sportowych, takich jak wspinaczka, wspinaczka górska i jaskinia, lub podczas operacji wojskowych lub ratowniczych.
Zastosowanie dwóch lin (lub pojedynczej liny dubbingowanej), oprócz zapewnienia większego tarcia, a tym samym większej kontroli zjazdu, pozwala odzyskać materiał na końcu manewru.
Historia
Rappelling urodził się na początku XX wieku. Wynalazca jest powszechnie uważany za Hansa Dülfera, ale Tita Piaz również zastrzegła wynalazek. Pierwsze techniki wykorzystywały tarcie liny na ciele osoby, bez użycia innych konkretnych narzędzi.
Pierwszą modyfikację wprowadził Emilio Comici: w tym wariancie lina przechodziła przez karabinek zaczepiony do pierścienia linowego w talii, a następnie przechodziła na ramię sportowca. Jak na ironię, właśnie ta technika została stworzona, aby zejście kosztowało życie Toniego Kurza na północnej stronie Eigeru w 1936 roku.
W 1943 r. Technikę tę udoskonalił Pierre Allain, który przedstawił zejście.
Wraz z wprowadzeniem uprzęży w latach sześćdziesiątych technika stała się w zasadzie obecna.
Sprzęt
Minimalne wyposażenie niezbędne do zjazdy na linie to:
Uprząż: przymocowana do liny, podpiera ciało na wysokości miednicy, pozostawiając nogi wolne
zjazd: narzędzie wyposażone w specjalny hamulec, przez który przechodzi lina ; służy do kontrolowanego zejścia. Konieczne jest również wyposażenie w szereg dodatkowych urządzeń gwarantujących niezbędny poziom bezpieczeństwa:
urządzenie samoblokujące: pierścień ściągacza do „węzła samozabezpieczającego” (prusik, machard) lub „mechaniczne urządzenie samoblokujące” (bocznik)
kask : służy do ochrony głowy przed spadającymi kamieniami i uderzeniami o powierzchnię skały.
