El mapache [4] [5], el mapache americano [6] (Procyon lotor) - una especie de mamífero de tamaño mediano de la familia de los mapaches (Procyonidae) nativo de América del Norte. El representante más grande de la familia de los mapaches, con una longitud corporal de 40 a 70 cm y un peso de 3,5 a 9 kg, generalmente activo durante la noche. El mapache es omnívoro y su dieta contiene un 40% de invertebrados, un 33% de plantas y un 27% de vertebrados.

Comentarios

uuu5fyr67hut7f46ryg7ut7

Dlaczego szop pierze? Nazwa szopa pracza wzięła się od charakterystycznej dla niego czynności, która przypomina właśnie pranie. Szopy często zdobywają pokarm pod wodą, siedząc na brzegu i przeczesując dno w poszukiwaniu jakiegoś kąska. Naskórek na zanurzonych w wodzie przednich łapach mięknie, znacznie podnosząc czułość kończyn, co zdecydowanie ułatwia określenie, czy to coś, co szop właśnie znalazł, nadaje się do zjedzenia, czy też nie. Szopy bardzo dbają o swój pokarm i, w trakcie dokładnych oględzin, czy też macania, pozbywają się z niego niechcianych elementów, takich jak na przykład fragmenty roślin czy drobiny ziemi. Przypuszczano, że to jest powodem, dlaczego te zwierzęta płuczą w w

Ciemność czuję Szopy pracze są zwierzętami nocnymi. Dni spędzają ukryte w dziuplach lub rozgałęzieniach drzew, czasami również w norach po innych zwierzętach. Na terenach miejskich zajmują nieużywane strychy, wnęki w budynkach, piwnice, poddasza, szopy. Aktywność przejawiają już od zmierzchu aż do poranka. Wzrok szopów można porównać do ludzkiego, z tą różnicą, że bardzo słabo rozróżniają one barwy i gorzej niż my widzą na duże odległości. Nadrabiają jednak tym, że trochę lepiej od ludzi widzą w słabym świetle. Mimo tego szopy doskonale radzą sobie w ciemności, a to wszystko dzięki dotykowi, który jest ich głównym zmysłem. Szopy polegają przede wszystkim na dotyku, na który są wybitnie wra

Skąd szop w Polsce? Naturalnym rejonem występowania szopów praczy jest Ameryka Północna i kawałek Środkowej. Doskonale odnajdują się w tamtejszym środowisku naturalnym, ale świetnie zaczęły sobie radzić również w miastach i na ich peryferiach, zdobywając pożywienie wśród odpadków wyrzucanych przez ludzi. Szopy w Stanach Zjednoczonych są bardzo powszechne i stamtąd zostały sprowadzone do Europy w latach 30. XX wieku do ferm futerkowych w Niemczech oraz w byłym Związku Radzieckim. W późniejszych latach dodatkowo wypuszczano te zwierzęta do lasów w ramach urozmaicenia zwierzyny łownej na polowania. Z biegiem czasu coraz więcej osobników uciekało z hodowli i, dzięki wybitnym zdolnościom adaptac