Η υπομονή του Ιησού

Στην κοινωνία της Γαλιλαίας εκείνης της εποχής συνηθιζόταν ένας ιδιοκτήτης να νοικιάζει τη γη του σε κάποιον αγρότη για να την καλλιεργήσει και να του δώσει το αντίστοιχο μέρος των καρπών ως πληρωμή. Λόγω της κακής συγκομιδής, των υψηλών φόρων και του συντελεστή των καρπών που έπρεπε να καταβληθεί στον ιδιοκτήτη, οι συνθήκες διαβίωσης αυτών των αγροτών ήταν πραγματικά πολύ δύσκολες. Υπήρχαν κάποιες εξεγέρσεις εναντίον των ιδιοκτητών. Η κατάσταση που περιγράφεται στην παραβολή ήταν επομένως γνωστή στους ακροατές. Μετά την κακομεταχείριση και τον θάνατο των υπηρετών, σε δοκιμασία υπομονής με τους αγρότες, ο ιδιοκτήτης του αμπελώνα, για να τους δώσει μια νέα ευκαιρία και να αλλάξει στάση, στέλνει τελικά τον γιο του. Με μεγαλύτερη προδοσία οι αγρότες βγάζουν τον κληρονόμο από το αμπέλι και τον σκοτώνουν. Για τους Εβραίους ηγέτες, τα λόγια του Ιησού είχαν ως άμεση αναφορά την αλληγορία του αμπελώνα, στο Is 5, 1ff (πρώτη ανάγνωση αυτή την Κυριακή). Σε αυτό, είναι ξεκάθαρο ότι ο ιδιοκτήτης αντιπροσωπεύει τον Θεό και ότι ο Ισραήλ είναι ο αμπελώνας που φροντίζει. Οι ηγέτες είναι οι αγρότες που πάντα κακομεταχειρίζονταν τους απεσταλμένους του ιδιοκτήτη, τους προφήτες, και τον τελευταίο καιρό απορρίπτουν τον δικό τους Υιό (τον Ιησού). Η παραβολή τελειώνει με μια ερώτηση προς το κοινό να εμπλακεί και να κρίνει. Οι ηγέτες, χωρίς να πάρουν ακόμη τον υπαινιγμό, προτείνουν ένα τέλος με δύο ενδείξεις: να τελειώσουν αυτούς τους κακούς και να παραδώσουν τον αμπελώνα σε αυτούς που καρποφορούν στην ώρα τους. Παίρνοντας τη λέξη ξανά και με επιχειρήματα από τη Γραφή (Ψαλμός Ιησούς