Σήμερα, τα βασικά μέσα μαζικής μεταφοράς περιλαμβάνουν:
στις σιδηροδρομικές χερσαίες μεταφορές:
τρένο
μετρό
τραμ
στις οδικές χερσαίες μεταφορές:
λεωφορείο
τρόλεϊ
στις μεταφορές σε εσωτερικά και θαλάσσια ύδατα:
επιβατηγό πλοίο
στις αεροπορικές μεταφορές:
επιβατικό αεροπλάνο. Η συλλογική μεταφορά έρχεται σε αντίθεση με τις ατομικές μεταφορές, που χαρακτηρίζονται από συγκεκριμένες συνθήκες επικοινωνίας και από έλλειψη κανονικότητας. Οι δημόσιες συλλογικές μεταφορές μπορούν να αντικατασταθούν από τις ατομικές μεταφορές, το πεδίο της υποκατάστασης - ανάλογα με την πολιτική μεταφορών (μέρος της οικονομικής πολιτικής) - είναι ποικίλο.
Η πολιτική βιώσιμων μεταφορών, η οποία αποτελεί μέρος του δόγματος της αειφόρου ανάπτυξης, προϋποθέτει αύξηση του ρόλου των δημόσιων μεταφορών σε αντίθεση με την ανάπτυξη των μεμονωμένων μεταφορών.
Οι δημόσιες συγκοινωνίες είναι το κλειδί για τη ροή της κυκλοφορίας, το οποίο είναι το περιεχόμενο του παράδοξου Downs-Thomson.
Στο παρελθόν, οι δημόσιες μεταφορές ταυτίστηκαν με "επιβατικές μεταφορές". Η έννοια εξηγείται από τη λατινική λέξη communicare, που σημαίνει τη διατήρηση ενός σταθερού δεσμού, τη συνεχή επαφή μεταξύ δύο οντοτήτων ή δύο θέσεων. Μετά την ένταξη της Πολωνίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, η έννοια της "επιβατικής μεταφοράς" αντικαταστάθηκε από τον όρο "συλλογικές μεταφορές", για λόγους σαφούς κατά τη μετάφραση σε ξένες γλώσσες.
Η επικοινωνία των επιβατών ορίστηκε ως μια ειδική μορφή οργάνωσης των επιβατικών υπηρεσιών, η οποία προέκυψε στο πλαίσιο των αναγκών μαζικής μεταφοράς. Οι οργανωτικές παραδοχές της επικοινωνίας επιβατών περιλαμβάνουν τη λειτουργία:
μόνιμες διαδρομές μεταφοράς (γραμμές επικοινωνίας, συχνά συνδεδεμένες σε δίκτυο επικοινωνίας),
σταθερά χρονοδιαγράμματα. Η προϋπόθεση για την ταξινόμηση της μεταφοράς ως δημόσια ήταν η γενική διαθεσιμότητα, στην οποία η μόνη προϋπόθεση για τη χρήση της μεταφοράς ήταν η καταβολή του τέλους μεταφοράς.
