Αρχιτεκτονική τοπίου - μια πειθαρχία που σχετίζεται με τη διαμόρφωση του χώρου διαβίωσης ενός ανθρώπου με τη βοήθεια της βλάστησης, του νερού και των αρχιτεκτονικών στοιχείων και λαμβάνοντας υπόψη διάφορους παράγοντες που δημιουργούν τη φύση του γύρω τοπίου. Αυτές είναι φυσικές συνθήκες, όπως: τοπογραφία, υπάρχουσα βλάστηση, έδαφος, κλίμα, καθώς και ο πολιτισμός της περιοχής και τοπικές παραδόσεις ή κοινωνικές ανάγκες.
Ο Charles Eliot ορίζει την αρχιτεκτονική του τοπίου ως τέχνη από μόνη της, της οποίας η πιο σημαντική λειτουργία "είναι η δημιουργία και προστασία της ομορφιάς που περιβάλλεται από ανθρώπινους οικισμούς και ευρύτερα - στο φυσικό τοπίο της χώρας".
Στη σύγχρονη κατανόηση, η αρχιτεκτονική τοπίου είναι ένας συνδυασμός τριών θεμελιωδών τομέων: αρχιτεκτονική, πολεοδομία και χωροταξία. Για να διαμορφώσει το αισθητικό και λειτουργικό τοπίο (χώρος), για τις ανάγκες του ανθρώπου, χρησιμοποιεί κυρίως ευρέως κατανοητή τέχνη, οπότε χρησιμοποιεί ό, τι μπορεί να ρυθμίσει τον τόνο και το βάρος της προγραμματισμένης περιοχής.
Ένας ιδιαίτερος και σίγουρα ένας από τους σημαντικότερους ρόλους της αρχιτεκτονικής τοπίου είναι η διαμόρφωση και ο μετασχηματισμός των υπαρχόντων ανοιχτών χώρων, καθώς και η απογραφή και η επανεκτίμηση των τοπικών και αρχιτεκτονικών παραδοχών (κήποι, πάρκα, πλατείες, δρόμοι).
Ιστορία αρχιτεκτονικής τοπίου
Η προέλευση της αρχιτεκτονικής τοπίου μπορεί να φανεί σε ένα σχετικό πεδίο της κηπουρικής. Οι γνωστοί κηπουροί, που αναφέρονται σήμερα ως δάσκαλοι του σχεδιασμού και της τακτοποίησης των κήπων, διαμορφώθηκαν σε προηγούμενες δράσεις, καθώς και οι δικές τους παρατηρήσεις και παρατηρήσεις του φυσικού κόσμου, δημιούργησαν προσωπικές αρχιτεκτονικές υποθέσεις, χωρίς να χρησιμοποιούν ακόμη την ενοποιημένη γραφική σημειογραφία.
Οι αρχές της αρχιτεκτονικής του τοπίου χρονολογούνται από την αρχαιότητα. Στην Αίγυπτο, την Άπω Ανατολή, τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, οι άνθρωποι συμμετείχαν στη διαμόρφωση του άμεσου περιβάλλοντός τους, δημιουργώντας κήπους.
