Η αντίκα, λατ. antiquus (παλαιό), είναι ένα αντικείμενο, που θεωρείται ότι έχει αξία λόγω της αισθητικής ή ιστορικής σημασίας του. Συνήθως ορίζεται να είναι παλαιότερο των 100 ετών. Η αντίκα συχνά συλλέγεται ή είναι επιθυμητή λόγω της ηλικίας, της ομορφιάς, της σπανιότητας, της κατάστασης, της χρήσης, της προσωπικής συναισθηματικής σύνδεσής που έχουμε με αυτήν ή άλλων μοναδικών χαρακτηριστικών. Το αντικείμενο αντιπροσωπεύει μία προηγούμενη εποχή, ή μία ιστορική περίοδο. Για αντικείμενα ηλικίας μικρότερης των 100 ετών χρησιμοποιούμε τον όρο βίντατζ (vintage) ή συλλεκτικό.
Συνήθως οι αντίκες, π.χ. ένα γραφείο ή ένα αμάξι, είναι αντικείμενα που φανερώνουν έναν βαθμό χειροποίητου, μοναδικότητας ή ιδιαίτερου σχεδιασμού. Αγοράζονται σε παλαιοπωλεία, δημοπρασίες (σε οίκους ή στο διαδίκτυο) ή ανοικτούς χώρους ή μπορεί να αποκτηθούν από κληρονομιά. Οι έμποροι (αντικέρ) είναι οργανωμένοι σε σωματεία, όπως το Σωματείο Αρχαιοπωλών & Εμπόρων Έργων Τέχνης της Ελλάδος ή το Confédération Internationale des Négociants en Oeuvres d'Art (CINOA) στις Βρυξέλλες, με 5000 εμπόρους από 21 χώρες.
Ως τον 18ο αι. ήταν κυρίως οι ευγενείς, που είχαν πλούσιο οικιακό εξοπλισμό. Τον 19ο αι. όμως, με τη Βιομηχανική Επανάσταση και τις εφευρέσεις (ρολόγια, γραμμόφωνα, κά) κάθε αστός μπορούσε να έχει ένα σύνολο οικοσκευής. Στην Ελλάδα είναι συνήθως αντικείμενα αστικών οικιών του 19ου αι., ιδιαίτερα της Μπελ-Επόκ, όταν η παραγωγή είχε αυξηθεί για να προμηθεύσει τους αστούς αντικείμενα οικοσκευής, χρηστικά ή διακοσμητικά (πιάτα, λάμπες, χαλιά, μαχαιροπίρουνα, λαβομάνα, μαγκάλια, κ.ά.). Οι Κωνσταντινουπολίτες είχαν τη συνήθεια να συλλέγουν σε βιτρίνες σπάνια υαλικά και ακριβές πορσελάνες. Την περίοδο του Ρομαντισμού διαδόθηκε το ενδιαφέρον για λαϊκά, παραδοσιακά αντικείμενα (ξυλόγλυπτα, κεραμικά, υφαντά, κεντητά, αργυρά, κ.ά.). Μέσα στο πνεύμα του Φιλελληνισμού, αυξήθηκε στην Αγγλία από μεγαλοαστούς η ζήτηση παραδοσιακών Ελληνικών φορεσιών, κ.ά. αντικειμένων.
