Zapałka – służący do rozpalania ognia, specjalnie w tym celu przygotowany patyczek z drewna (rzadziej – pasków tektury), dodatkowo nasączony w całości lub części substancją ułatwiającą spalanie i na jednym końcu pokryty masą ulegającą zapłonowi wskutek tarcia; końcówka taka nazywana jest główką (lub łebkiem) zapałki.
Obecnie większość zapałek ulega zapłonowi wyłącznie wskutek energicznego potarcia ich główki o szorstką powierzchnię zwaną draską. Praktycznie wyklucza to niekontrolowany samozapłon wskutek przypadkowego potarcia o inne powierzchnie. Długo stosowano jednak zapałki fosforowe zapalające się przy energicznym potarciu, o każdą suchą i szorstką powierzchnię, chociażby o podeszwę buta.
Główki współczesnych zapałek są pokryte łatwopalną masą składającą się głównie z chloranu potasu, siarczku antymonu, siarki, barwników i zmielonego szkła nadającego główce szorstkość by zwiększyć tarcie. Drewienka zapałek są nasycone ciekłą parafiną ułatwiającą ich zapalanie oraz ortofosforanem sodu zapobiegającym ich żarzeniu się po zgaszeniu płomienia. Masa draski znajdująca się na boku pudełka zawiera fosfor czerwony, zmielone szkło i spoiwo. Potarcie główką zapałki o bok pudełka powoduje wzrost temperatury do około 200 °C i zapalenie się główki (efekt reakcji chemicznej między fosforem i chloranem potasu).