Teoria zabawy według Piageta – teoria z zakresu psychologii rozwojowej, opracowana przez Jeana Piageta, oparta na założeniu, że rozwój zabawy ściśle łączy się z rozwojem inteligencji dziecka. Teoria mówi, iż można w pewnym stopniu dokonać oceny poziomu rozwoju dziecka obserwując jego zabawę.
Piaget uważa zabawę za odzwierciedlenie procesu nazywanego w psychologii asymilacja. Oznacza to, że dziecko stara się wykorzystać zdobytą wcześniej wiedzę i umiejętności w momencie zetknięcia z nowym zjawiskiem, zbliżonym do wcześniejszych doświadczeń.
Fazy aktywności zabawowej
Piaget wyróżnia trzy podstawowe fazy aktywności zabawowej:
Zabawa doskonaląca
Występuje u dziecka od urodzenia do końca drugiego roku życia. Jest właściwa sensoryczno-motorycznemu poziomowi rozwoju inteligencji.
Zabawa doskonaląca polega na ćwiczeniu i kontroli wykonywania ruchów oraz na badaniu przedmiotów dotykiem oraz wzrokiem. Działania dziecka uznawane za zabawę w tym okresie polegają na powtarzaniu pewnych ruchów, w trakcie których dziecko poznaje rzeczywistość. Czynności te czynione są przez dziecko w celu ukazania rozwoju sprawności i zaangażowania w praktykowaną czynność.
Zabawa symboliczna
Występuje u dziecka pomiędzy drugim a siódmym rokiem życia.
