Południowo-appalachski las świerkowo-jodłowy jest najwyższym i najzimniejszym typem lasów w zasięgu Appalachów, rozwijającym się na wysokości ponad 5500 stóp (1700 m), gdzie klimat jest zbyt surowy, by wspierać las liściasty o szerokich liściach, który dominuje na niższych wysokościach regionu. Relikt z ostatniej epoki lodowej, ten las zajmuje niewiele ponad 100 mil kwadratowych (260 km2) i jest uważany za drugi najbardziej zagrożony ekosystem w Stanach Zjednoczonych.
Południowe drzewostany świerkowe składają się głównie z dwóch gatunków wiecznie iglastych - czerwonego świerka i jodły Frasera, nazywanych odpowiednio "he-balsam" i "she-balsam". Podmioty regionalne czasami odnoszą się do południowego świerka jodłowego jako "kanadyjski" lub "borealny" las ze względu na jego podobieństwo do borealnego lasu Kanady. Podczas gdy południowe lasy świerkowo-jodłowe są podobne do lasów borealnych i są domem wielu gatunków roślin i zwierząt, które są bardziej powszechne na północnych szerokościach geograficznych, południowa świerka świerkowa jest jednak odrębnym ekosystemem.
W ciągu ostatnich dwóch stuleci południowe stoiska świerkowe zostały zdziesiątkowane przez wyrąb lasów, zanieczyszczenie i inwazję owadów inwazyjnych. W południowym lesie jodłowo-jodłowym znajduje się gatunek zagrożony, pająk z mchu świerkowego i kilka gatunków zagrożonych. Podczas gdy czerwony świerk jest powszechny w całej Ameryce Północnej, jodła Frasera - krewna jodły balsamicznej - występuje tylko w drzewostanach świerka w południowej Appalachii. W drugiej połowie XX wieku prawie wszystkie dojrzałe jodły Fraser z południowej Appalachii zostały zabite przez balsamiczny wełnisty adelgid - pasożyt wprowadzony z Europy około 1900 roku.
