Nina de Villard była ekstrawagancką i energiczną kobietą, która sprawiła, że jej paryski dom stał się salonem uczęszczanym przez literacko-artystyczny melanż o zasięgu narodowym: wśród stałych bywalców były takie osobistości jak Paul Verlaine, Stéphane Mallarmé, Anatole France i, oczywiście, to samo Manet Manet przyjmuje młodą przyjaciółkę w zupełnie niekonwencjonalnej pozie domowej: Nina w rzeczywistości leży na kanapie, opiera łokieć na poduszce i jest owinięta czarną sukienką z algierskiego materiału (zwykle noszoną przez nią podczas przyjęcia), które wolumetrycznie podkreślają sylwetkę, dobrze oddzielone w ten sposób od białych tonów canapé i monochromatycznej ściany na dole. Ten ostatni, w szczególności, jest ozdobiony sytuacją z japońską tapicerką i fanami, które w tym czasie cieszyły się dużą popularnością w Europie: ta scenografia, również reprodukowana w portrecie Stéphane Mallarmé i na różnych obrazach Moneta, Whistlera, Tissot i Renoira, wydaje się, że nie ma szczególnych celów symbolicznych. W tym obrazie Manet pokazuje swój talent do portretowania, przenikając z przenikliwością psychologię przedstawionej postaci. Nie ma wątpliwości, że artystka patrzy na Ninę ze współczuciem i nie waha się podkreślić jej elegancji i skłonności do współżycia społecznego; za zabawą i pulsującym współuczestnictwem kryje się jednak cogitabundowa natura, zmęczona, a nawet melancholijna, że nawet delikatny uśmiech przebiegający przez jej usta nie może maskować. Rysunki obrazowe, jak zwykle, mają aspekt porównawczy i pomijają detale na rzecz bardziej żywego i zgodnego z prawdą renderowania obrazu, uzyskiwanego za pomocą pociągnięć pędzlem, czasami szybkich i żywych, czasem drobnych i zepsutych. Chromatyczny wybór szaty Niny zasługuje na szczególne wyróżnienie, ożywiony jasną, a nawet jasną czernią, typową dla Maneta.
