Piractwo (rozbój morski) – pojęcie określone przez Konwencję o morzu pełnym sporządzoną w Genewie dnia 29 kwietnia 1958 r. jako:
Normy te powtórzyła w art. 101 Konwencja Narodów Zjednoczonych o prawie morza podpisana 10 grudnia 1982 w Montego Bay.
Spraw tych dotyczy także Konwencja w sprawie przeciwdziałania bezprawnym czynom przeciwko bezpieczeństwu żeglugi morskiej z 10 marca 1988 r. Zgodnie z artykułem 3:
Podejrzenie uprawiania piractwa, podobnie jak handlu niewolnikami, przyznaje okrętom wojennym na morzu otwartym prawo wizyty i rewizji, wobec takiego statku. Pierwsze tego rodzaju ustalenia pochodzą z roku 1815, gdy podobną zasadę wprowadziła uchwalona 8 lutego Deklaracja Mocarstw w sprawie zniesienia handlu Murzynami (który uznano za sprzeczny z zasadami humanitaryzmu i moralności powszechnej) dołączona do Aktu końcowego kongresu wiedeńskiego. Sprawy te nie są tożsame, lecz mają cechy wspólne, rozbój morski może łączyć się z porywaniem ludzi dla wymuszenia okupu lub w innym celu. Znane są również przypadki wykorzystywania przez piratów porwanych załóg do obsługi statków baz. Rola zakładników sprowadza się nie tylko do sterowania statkami, ale stanowią oni również żywe tarcze w razie ataku marynarki wojennej.
