Palatschinke (lub palacsinta, liczba mnoga palatschinken) to cienka naleśnikopodobna odmiana naleśnika pochodzenia grecko-rzymskiego. Chociaż deser jest najbardziej popularny w krajach południowej i zachodniej Słowian, jest również ogólnie znany w innych częściach Europy Środkowej i Wschodniej. Nazwy potraw to Palaçinka (albański), Palatschinke (pl. Palatschinken) (austriacki niemiecki), palačinka (pl. Palačinke) (bośniacki, chorwacki, słoweński), palacinka (słowacki), palačinka (czeski), палачинка (bułgarski, czarnogórski), Macedoński, serbski), naleśnik (polski), clătite (rumuński), palacinta (włoski) i palacsinta (węgierski). == Historia i etymologia == Danie jest pochodzenia grecko-rzymskiego. W 350 r.p.n.e. starożytni greccy poeci Archestratos i Antifanes po raz pierwszy wspomnieli o głupotach. Krótka praca Cato The Elder De Agri Cultura („On Farming”) z około 160 lat pne zawiera skomplikowany przepis na łożysko. Palatschinke nadal nosi tę samą nazwę od swoich greckich i rzymskich przodków. Nazwa pochodzi od łacińskiego słowa łożysko, które z kolei pochodzi od greckiego słowa plakous na cienkie lub warstwowe płaskie pieczywo. Nazwa potrawy podąża śladami pożyczek w kilku językach Europy Środkowej i Południowo-Wschodniej; danie pochodzi z czasów rzymskich w Europie Środkowej, a austriacko-niemiecki termin palatschinke (n) uważa się za zapożyczony z czeskiej palačinki, która z kolei z węgierskiej palacsinta, a ta z kolei z rumuńskiej plăcintă (ciasto, placek ), gdzie ostatecznie pochodzi od łacińskiego łożyska. zgodnie z węgierską encyklopedią etnograficzną węgierskie słowo palacsinta jest włoskim zapożyczeniem. Palačinka to także nazwa w większości języków zachodnio-południowosłowiańskich (słowacka palacinka, bośniacka, bułgarska, czeska, chorwacka, Czarnogóra, macedoński, serbski, słoweński palačinka, палачинка).
