Η ταπισερί, γαλλ. tapisserie είναι μία μορφή υφαντικής τέχνης, όπου το ύφασμα υφαίνεται παραδοσιακά στο χέρι σε αργαλειό. Η ταπισερί είναι ύφανση με υφάδι, στην οποία όλα τα νήματα στημονιού είναι κρυμμένα στο ολοκληρωμένο έργο, σε αντίθεση με τα περισσότερα υφαντά, όπου μπορεί να είναι ορατά τόσο τα στημόνια, όσο και τα νήματα του υφαδιού. Στην ύφανση ταπισερί, τα νήματα υφαδιού είναι τυπικά ασυνεχή: ο τεχνίτης συμπλέκει κάθε χρωματιστό υφάδι μπρος-πίσω στη δική του μικρή περιοχή σχεδίων. Είναι μία απλή ύφανση υφαδιού, που έχει νήματα υφαδιού διαφορετικών χρωμάτων, τα οποία δουλεύονται επάνω σε μέρος του στημονιού για να σχηματίσουν το σχέδιο.Η ταπετσαρία είναι σχετικά εύθραυστη και δύσκολη στην κατασκευή, επομένως τα περισσότερα πολυτελή κομμάτια προορίζονται να κρεμαστούν κάθετα σε έναν τοίχο (ή μερικές φορές σε σκηνές) ή μερικές φορές οριζόντια επάνω από ένα έπιπλο, όπως ένα τραπέζι ή ένα κρεβάτι. Σε ορισμένες περιόδους έφτιαχναν μικρότερα κομμάτια, συχνά επιμήκη, όπου χρησιμοποιήθηκαν ως πλαίσια για άλλα υφάσματα. Οι ευρωπαϊκές ταπισερί συνήθως κατασκευάζονται για να φαίνονται μόνο από τη μία πλευρά και συχνά έχουν μία απλή επένδυση στο πίσω μέρος. Ωστόσο, σε άλλες παραδόσεις, όπως το κινέζικο kesi και αυτή του προκολομβιανού Περού, κάνουν την ταπισερί να φαίνεται και από τις δύο πλευρές. Οι περισσότεροι υφαντές χρησιμοποιούν φυσικά νήματα στημονιών, όπως μαλλί, λινάρι ή βαμβάκι. Τα νήματα του υφαδιού είναι συνήθως μαλλί ή βαμβάκι, αλλά μπορεί να περιλαμβάνουν μετάξι, χρυσό, ασήμι ή άλλες εναλλακτικές λύσεις.
Η ταπετσαρία πρέπει να διακρίνεται από τη διαφορετική τεχνική του κεντήματος, αν και τα μεγάλα κομμάτια κεντήματος με εικόνες μερικές φορές ονομάζονται χαλαρά "ταπισερί", όπως με την περίφημη ταπισερί του Μπαγιέ, έργο το οποίο στην πραγματικότητα είναι κέντημα. Από τον Μεσαίωνα οι ευρωπαϊκές ταπισερί μπορούσαν να είναι πολύ μεγάλες, με εικόνες να περιέχουν δεκάδες μορφές. Συχνά κατασκευάζονταν σε σύνολα, ώστε να μπορούν να καλύψουν ένα ολόκληρο δωμάτιο.
Στην ύστερη μεσαιωνική Ευρώπη η ταπισερί ήταν το σπουδαιότερο και πιο ακριβό μέσο για εικόνες σε δύο διαστάσεις, και παρά τη ραγδαία αύξηση της σημασίας της ζωγραφικής, η ταπισερί διατήρησε αυτή τη θέση στα μάτια πολλών θαμώνων της Αναγέννησης τουλάχιστον μέχρι τα τέλη του 16ου αιώνα, αν όχι πιο πέρα. Η ευρωπαϊκή παράδοση συνέχισε να αναπτύσσεται και να αντικατοπτρίζει ευρύτερες αλλαγές στις καλλιτεχνικές τεχνοτροπίες μέχρι τη Γαλλική Επανάσταση και τους Ναπολεόντειους Πολέμους, μέχρι που αναβίωσε σε μικρότερη κλίμακα τον 19ο αι.
