Σύμφωνα με τη ναυτική ορολογία, τα αντιτορπιλικά (Α/Τ, αγγλικά destroyer) είναι τύπος πολεμικών πλοίων, συνήθως ταχυκίνητων, ευέλικτων και μεγάλης αντοχής, που σχεδιάστηκαν και κατασκευάστηκαν με κύριο σκοπό τη συνοδεία μεγαλύτερων σκαφών ενός πολεμικού στόλου, νηοπομπής ή μάχιμης ομάδας, με σκοπό την υπεράσπισή τους εναντίον μικρότερων, αλλά (σχετικά) ισχυρών επιτιθέμενων μονάδων μικρής ακτίνας δράσης. Αρχικά αναπτύχθηκαν κατά τα τέλη του 19ου αιώνα, με σκοπό την άμυνα εναντίον των τορπιλοβόλων. Μάλιστα, μέχρι την εποχή του Ρωσοϊαπωνικού Πολέμου του 1904, η πλήρης ονομασία του τύπου αυτού ήταν αρχικά «καταστροφείς τορπιλοβόλων» (Torpedo Boat Destroyers, TBDs), που αποδόθηκε στα ελληνικά με τον τότε νεολογισμό ως «αντιτορπιλικά». Τα πρώτα αντιτορπιλικά ήταν και τα ίδια τορπιλοβόλα, αλλά (σχετικά) μεγαλύτερα, αρκετά γρήγορα (ώστε να είναι εφικτή η καταδίωξη) και ισχυρότερα οπλισμένα από τον μέσο όρο των τότε τορπιλοβόλων, που ανέλαβαν τον ρόλο της άμυνας του στόλου έναντι των εχθρικών τορπιλοβόλων. Ο όρος TBD εμφανίστηκε περίπου το 1892, αλλά συντομεύθηκε για μεγαλύτερη ευκολία σε σκέτο destroyer και υιοθετήθηκε με παρόμοιους όρους από το πολεμικό ναυτικό όλων των κρατών μέχρι την έναρξη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου.Πριν από το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, τα αντιτορπιλικά ήταν ελαφρά σκάφη με μικρή αντοχή για ωκεάνιες επιχειρήσεις. Τυπικά, ένας αριθμός αντιτορπιλικών και ένα σκάφος διοικητικής μέριμνας αντιτορπιλικών επιχειρούσαν μαζί.
Με την εμφάνιση των υποβρυχίων και των αεροσκαφών στα θέατρα του πολέμου, τα αντιτορπιλικά ανέλαβαν επίσης τον ανθυποβρυχιακό και τον αντιαεροπορικό ρόλο, τον τελευταίο κυρίως από τα μέσα του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Εξελίχθηκαν δηλαδή σε πολεμικά πλοία μέσου μεγέθους και γενικών καθηκόντων. Επίσης, μεγάλωσαν σταδιακά σε μέγεθος και ισχύ. Χαρακτηρίζονταν γενικά από μεγάλη ευελιξία και ταχύτητα σε σχέση με άλλα πλοία του μεγέθους τους.
