Τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα είναι μια ταξινόμηση των πιο σοβαρών αμαρτημάτων σύμφωνα με την Καθολική εκκλησία. Τα αμαρτήματα ονομάζονται "θανάσιμα" γιατί σύμφωνα με την εκκλησία μπορούν να στερήσουν τη θεία χάρη και να οδηγήσουν στην αιώνια καταδίκη της ψυχής του ανθρώπου, εκτός αν συγχωρεθούν με την εξομολόγηση.
Παρουσίαση
Η σοβαρότητα των αμαρτημάτων υπολογίζεται με βάση την κατάχρηση των ιδιοτήτων που θα μπορούσαν να είναι πιο κοντά στο Θεό. Κατά τον Δάντη και άλλους στοχαστές, η Λογική είναι η ιδιότητα του ανθρώπου που τον κάνει να πλησιάζει προς το θεϊκό. Η κατάχρηση αυτής της ιδιότητας διαμέσου της αλαζονείας ή τη ζηλοφθονίας, φθείρει την ψυχή στο μέγιστο βαθμό. Ακολουθούν σε βαρύτητα οι καταχρήσεις που έχουν να κάνουν με τα πάθη του ανθρώπου, δηλαδή η οργή (υπερβολικό πάθος) και η οκνηρία (έλλειψη πάθους). Στο τέλος βρίσκεται η κατάχρηση των φυσικών αναγκών, σύμφωνα με τις οποίες ομοιάζουμε προς το ζωικό, συγκεκριμένα η απληστία, η λαιμαργία και η λαγνεία. Κάθε αμάρτημα εκπροσωπείται από ένα δαίμονα, ο οποίος μπορεί να είναι κοινός και με άλλες θρησκείες. Το Καθαρτήριο, όπως περιγράφεται στη «Θεία Κωμωδία» του Δάντη, περιλαμβάνει τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα κατά σειρά:
Προέλευση
Αρκετοί αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι είχαν ασχοληθεί με τις έννοιες της Αρετής και της Ηθικής, καταλήγοντας σε ιδανικές ιδιότητες ή αξίες του ανθρώπου, όπως για παράδειγμα ο Αριστοτέλης στα Ηθικά Νικομάχεια. Επίσης επιζητούσαν το μέτρο, έτσι η έλλειψη ή η υπερβολή θεωρούσαν ότι οδηγεί σε ανεπιθύμητες καταστάσεις.
