Ακτή χαρακτηρίζεται η τελευταία προς τη θάλασσα (ή αντίστοιχα όχθη σε λίμνη ή ποταμό), εσχατιά της ξηράς. Συνηθέστερα, η παραθαλάσσια έκταση της ξηράς που γεωλογικά φαίνεται να τερματίζει προς τη θάλασσα.
Ανάλογα της γραμμής κλίσης που παρουσιάζουν, οι ακτές διακρίνονται σε:
"Εν χρω": χαρακτηρίζονται εκείνες που παρουσιάζουν σχεδόν μηδενική κλίση, σύριζα με την επιφάνεια της θάλασσας και είναι ιδιαίτερα επικίνδυνες, σε κατάσταση ηρεμίας, στη ναυσιπλοΐα.
Ομαλές: χαρακτηρίζονται εκείνες που παρουσιάζουν κλίση μέχρι 15°
Υπόκρημνοι: χαρακτηρίζονται εκείνες που παρουσιάζουν κλίση 15° - 25°
Κρημνώδεις: χαρακτηρίζονται εκείνες που παρουσιάζουν κλίση 25° - 45°
Απόκρημνες: χαρακτηρίζονται εκείνες που παρουσιάζουν κλίση 45° - 70° και
Απορρώγας: χαρακτηρίζονται εκείνες που παρουσιάζουν κλίση 90° ή αρνητική κλίση.Επί της ακτής καθορίζεται ο αιγιαλός, δηλαδή η «γραμμή αιγιαλού» και εξ' αυτής η παραλία, δηλαδή το «πλάτος» ή η «ζώνη της παραλίας». Ό,τι υφίσταται επί των ακτών και έχει σχέση προς τη θάλασσα χαρακτηρίζεται «επάκτιο», (π.χ. σταθμός, πυροβολείο κ.λπ.). Αντίθετα ό,τι βρίσκεται επί των ακτών και έχει σχέση ή ανάγεται προς την ξηρά χαρακτηρίζεται «παράλιο».
Δείτε επίσης
Ωκεανογραφία
Γεωλογική ωκεανογραφία
Ακτογραφία
Ακτή (αρχαιότητα)
Αιγιαλός
Γαλικιανή ακτή
Βιβλιογραφία
Μιχάλης Καρύδης (Επιμέλεια ελληνικής έκδοσης) (2017). Εισαγωγή στην Ωκεανογραφία (7η Έκδοση). ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΑΡΙΣΙΑΝΟΥ Α.Ε. ISBN 978-960-583-088-5.
