Στην επιστήμη και τις επιστήμες μηχανικών, το βάρος ενός αντικειμένου λαμβάνεται συνήθως ως η δύναμη του αντικειμένου που οφείλεται στη βαρύτητα. Το βάρος είναι ένα διάνυσμα του οποίου το μέγεθος δηλώνεται συχνά με ένα πλάγιο γράμμα W, είναι το γινόμενο της μάζας m του σώματος και του μεγέθους της τοπικής επιτάχυνσης της βαρύτητας g; συνεπώς: W = mg (από F = ma). Η μονάδα μέτρησης του βάρους είναι αυτή της δύναμης, που στο Διεθνές σύστημα μονάδων (SI) είναι το Νιούτον (N). Παραδείγματος χάρη, ένα σώμα με μάζα ενός χιλιόγραμμου έχει βάρος περίπου 9,8 Ν στην επιφάνεια της γης και περίπου το ένα έκτο του στη σελήνη. Κατά αυτήν την έννοια, ένα σώμα μπορεί να είναι αβαρές μόνο αν είναι πολύ μακριά (θεωρητικά στο άπειρο) από κάθε άλλη μάζα. Παρόλο που το βάρος και η μάζα είναι επιστημονικά ξεχωριστά μεγέθη, οι όροι συγχέονται συχνά μεταξύ τους στην καθημερινή χρήση.Υπάρχει επίσης μια αντίπαλη παράδοση στην νευτώνεια φυσική και τη μηχανική που βλέπει το βάρος ως αυτό που μετράται όταν κάποιος χρησιμοποιεί έναν ζυγό. Εκεί το βάρος είναι το μέτρο του μεγέθους της δύναμης αντίδρασης που εξασκείται σε ένα σώμα. Συνήθως, για τη μέτρηση του βάρους ενός σώματος, το σώμα τοποθετείται σε ζυγό σε ως προς τη γη, αλλά ο ορισμός μπορεί να επεκταθεί σε άλλες καταστάσεις της κίνησης. Συνεπώς, σε μια κατάσταση ελεύθερης πτώσης, το βάρος θα ήταν μηδέν. Σε αυτήν τη δεύτερη έννοια του βάρους, τα γήινα σώματα μπορεί να είναι αβαρή. Παραβλέποντας την αντίσταση του αέρα, το περίφημο μήλο του Ισαάκ Νεύτωνα που πέφτει από το δέντρο για να συναντήσει το έδαφος, είναι αβαρές.
Παραπέρα περιπλοκές στη διασαφήνιση των διάφορων εννοιών του βάρους έχουν να κάνουν με τη σχετικότητα σύμφωνα με την οποία η βαρύτητα είναι συνέπεια της καμπυλότητας του χωροχρόνου. Στην εκπαιδευτική κοινότητα, υπάρχει μια σημαντική συζήτηση για πάνω από 50 χρόνια στο πώς θα οριστεί το βάρος για τους σπουδαστές. Η τρέχουσα κατάσταση είναι ότι ένα πολλαπλό σύνολο εννοιών συνυπάρχουν και χρησιμοποιούνται στα διάφορα περιβάλλοντά τους.
