Zgodnie z zasadami UCI do zawodów szosowych są dopuszczane tylko pionowe rowery o obu kołach tej samej średnicy (najczęściej 650 lub 700c) z klasycznym układem napędowym, oraz klasyczną ramą.
Klasyczny układ napędowy składać się musi z zespołu zębatek przednich napędzanych bezpośrednio za pomocą nóg przy pomocy korb i pedałów. Zębatki przednie są połączone łańcuchem z zespołem zębatek napędzających bezpośrednio tylne koło. Ograniczenia dotyczące rozmiarów zębatek dotyczą młodszych kategorii wiekowych.
UCI dość długo utrzymywała zasadę, że rower szosowy może mieć maksymalnie 10 przełożeń (dwie zębatki z przodu i 5 z tyłu), później jednak odstąpiono od tego i współczesne rowery szosowe posiadają zwykle dwie zębatki z przodu i 9, 10, a nawet 11 zębatek z tyłu, co daje razem od 18 do 22 (niekiedy powtarzających się) przełożeń. Istnieją także korby trzyrzędowe, tzn. wyposażone w trzy koła zębate o różnych rozmiarach, lecz są one stosowane niemal wyłącznie przez amatorów.
Klasyczna rama składać się musi z głównego trójkąta o określonych przez UCI rozmiarach maksymalnych i minimalnych, trójkąta tylnego oraz przednich widełek, których rozmiary i budowa są także ściśle zdefiniowane przez organizację.
Najważniejszym celem współczesnych producentów osprzętu i ram do rowerów szosowych jest osiągnięcie jak najmniejszej masy, przy zachowaniu jak największej sztywności bocznej (wpływa na efektywność energetyczną), jak największej liczby przełożeń i jak najmniejszego oporu aerodynamicznego produkowanych rowerów, nie przekraczając przy tym norm i definicji narzucanych przez UCI, według których waga roweru nie może być mniejsza niż 6,8 kg. Ten przepis został wprowadzony dla bezpieczeństwa kolarzy.
