Nauka wyodrębniona w latach 70. XIX w. jako samodzielna gałąź botaniki stosowanej, stanowiąca jeden z najważniejszych czynników udoskonalania współczesnej produkcji rolniczej. Fitopatologia wykorzystuje z jednej strony wiadomości z przedmiotów ogólnoprzyrodniczych, takich jak mikologia, bakteriologia, wirusologia, fizjologia roślin, biochemia, chemia, a z drugiej strony wiadomości z przedmiotów rolniczych, takich jak uprawa roli i roślin, nawożenie, hodowla roślin i genetyka oraz maszynoznawstwo rolnicze.
Do zadań fitopatologii należy badanie objawów chorobowych, poznawaniem wpływu czynników chorobotwórczych na organizmy roślinne i biologią tych czynników, ich cyklem życiowym, a także opracowywaniem metod i środków, które będą zapobiegać powstawaniu tych chorób lub je zwalczać.
Razem z entomologią stosowaną i herbologią tworzą odrębną dziedzinę wiedzy – ochronę roślin.
Obejmuje ona następujące działy:
diagnostyka – identyfikacja czynników infekcyjnych,
symptomatologia (morfologia fitopatologiczna) – badanie i opisywanie zjawisk chorobowych i objawów chorób,
patogeneza – badanie mechanizmów odporności roślin na choroby, rozwoju chorób od momentu zakażenia rośliny oraz związane z nią współdziałanie między czynnikiem chorobotwórczym i porażoną rośliną.
etiologia – identyfikacja, opisywanie i klasyfikacja (ustalanie przyczyn) czynników infekcyjnych chorobotwórczych ( wirusy, mikoplazmy, bakterie, grzyby i pasożytnicze rośliny nasienne) oraz czynników nieinfekcyjnych chorobotwórczych (niekorzystne warunki środowiska),
epidemiologia – rozwój chorób i ich szkodliwość w populacji roślin, głównym przedmiotem badań są źródła infekcji, wpływ czynników zewnętrznych na rozwój chorób i rozprzestrzenianie się patogenów.
