Pagoda – w buddyjskiej architekturze sakralnej na Dalekim Wschodzie ( Chiny, Korea, Nepal i Japonia ) rodzaj wielokondygnacyjnej wieży, służącej do przechowywania relikwii. Stanowi jeden z budynków znajdujących się w zespole klasztoru buddyjskiego, oprócz innych budowli, takich jak sala zebrań, biblioteka itd. Wywodzi się pod względem funkcji od indyjskiej stupy, lecz architektonicznie bardziej od starożytnych chińskich wież obserwacyjnych. Na ostateczną formę pagód chińskich wpłynęła tradycja wznoszenia wielokondygnacyjnych budowli typu lou, znanych już w starożytności, choć na przestrzeni wieków pagody występowały w wielu typach i o zróżnicowanych formach architektonicznych. Poszczególne kondygnacje pagody są kryte odrębnymi dachami najczęściej z narożnikami podgiętymi ku górze.
Jako materiału do budowy w dawnych Chinach używano drewna, a nawet brązu, żelaza czy porcelany. Uderzającą cechą budowli chińskich jest naśladowanie form architektury drewnianej również w pagodach kamiennych. Najbardziej typowe dla Chin są jednak pagody ceglane. Wznoszono pagody zarówno z cegły suszonej, jak i wypalanej. Cegła glazurowana stosowana była do oblicówki.