Dekoracyjny impresjonizm jest terminem historycznym sztuki przypisanym pisarzowi sztuki Christianowi Brintonowi, który użył go po raz pierwszy w 1911 roku. Brinton zatytułował artykuł o amerykańskim malarzu ekspedycyjnym Fredericku Carlu Frieseke, jednym z członków słynnej Giverny Colony amerykańskich impresjonistów, "Dekoracyjny impresjonista ".
Jednak użycie tego terminu zostało odżyte w ostatnich dziesięcioleciach przez wpływowego i płodnego historyka sztuki, Williama H. Gerdtsa, aby opisać figuratywne dzieła nie tylko Frieseke'a, ale niektórych jego rodowych współtwórców, w tym Richarda E. Millera, Louisa Ritmana i Roberta Reida.. Ten sam termin został zastosowany do innych malarzy ze szkoły Giverny, którzy namalowali postać, w tym Guy Rose, Karl Anderson i Karl Albert Buehr. Dekoracyjny impresjonizm opisuje sposób malowania postaci ludzkiej, która próbuje pogodzić techniki akademickie z impresjonistycznymi i postimpresjonistycznymi wpływami.
Dzieła tych artystów są albo wysokoplanowymi plenerowymi portretami kobiet w ospałych pozach, albo scenami wewnętrznymi z postaciami oświetlonymi naturalnym światłem z okien. Wiele z tych bardzo dekoracyjnych obrazów ma rozpoznawalny wpływ na sztukę japońską lub Japonisme, z silnym wykorzystaniem wzorów w tle. Prace twórców pierwszych dekoracyjnych impresjonistów były popularne od około 1905 r. Do połowy 1920 r., Ale styl był kontynuowany przynajmniej do połowy XX wieku dzięki pracy niektórych uczniów givernych malarzy, a styl odrodziły się w ostatnich latach niektórzy współcześni malarze figuratywni.
Giverny
Podczas gdy amerykańscy artyści malowali w małej wiosce Giverny od lat 80. XIX wieku, grupa malarzy, którzy rozwinęli charakterystyczny styl znany jako dekoracyjny impresjonizm, osiadła w Normandii po przełomie XX wieku. Doszli do podobnego sposobu pracy, ponieważ ich wykształcenie akademickie było podobne; byli świadomi i zainteresowani rozwojem francuskiego impresjonizmu i postimpresjonizmu; i chcieli wprowadzić pewne elementy z tych ruchów do swojej pracy. Każdy z nich miał swój sposób pracy, własny stopień solidności na swoich figurach i własny styl szczotkowania, ale wszystkie łączyły się ze sobą urodą swoich poddanych i ich dekoracyjnym podejściem.
