Miecz – sieczna broń biała, charakteryzująca się prostą obosieczną głownią i otwartą rękojeścią. Badacze średniowiecza nie uznają pojęcia miecz jednosieczny odnoszącego się do zakrzywionych ostrzy – miecz może być tylko obosieczny – jednosieczne są kord, tasak, nóż bojowy, szabla i japońska broń sieczna typu katana, z zakrzywioną jednosieczną głownią. W zależności od rodzaju, miecz trzymany był jedną ręką lub dwoma rękami. Dawniej żołnierzy uzbrojonych w miecze nazywano miecznikami lub mieczownikami.
Polska nazwamiecz jest zapożyczeniem wywodzącym się z języka gockiego od słowa meki co oznaczało broń obosieczną. Wczesnośredniowieczny miecz jest kontynuacją w prostej linii rzymskiej spathy w którą uzbrojona była zaciężna konnica germańska złożona z najemników zwanych spathari. W Polsce pierwsze miecze tego typu pojawiają się w IX wieku i mają związek z aktywnością skandynawskich wikingów, są to głównie egzemplarze typu B do R według typologii Petersena, produkowane w ośrodkach nadreńskich i datowane na IX i X wiek.
