Egipskie świątynie – budowle wznoszone w starożytnym Egipcie oraz na terenach pozostających pod egipską kontrolą na potrzeby państwowego kultu bogów i dla upamiętnienia faraonów. Świątynie postrzegano jako domy dla bóstw lub królów, którym je poświęcano. W ich obrębie Egipcjanie wykonywali różne czynności kultowe wchodzące w skład religii egipskiej: składanie ofiar, odtwarzanie mitologicznych wydarzeń w trakcie świąt i uroczystości oraz odpieranie sił chaosu. Odprawianie tych rytuałów uważano za konieczne, aby bogowie nadal podtrzymywali Maat, boski porządek wszechświata. Utrzymanie świątyń oraz odprawianie rytuałów było obowiązkiem faraonów, którzy w związku z tym przeznaczali ogromne środki na budowę i utrzymanie obiektów sakralnych. Z konieczności faraonowie delegowali większość swoich rytualnych powinności na kapłanów, jednak przeważająca część ludności nie uczestniczyła bezpośrednio w ceremoniach i nie miała wstępu do najświętszych obszarów świątyń. Pomimo tego były one ważnym ośrodkiem religijnym dla członków wszystkich klas egipskiego społeczeństwa, którzy udawali się tam, aby modlić się, składać ofiary i uzyskiwać wskazówki od wyroczni bogów, którzy, jak wierzyli, mieszkali w ich wnętrzach.
Najważniejszą częścią świątyni było sanktuarium, w którym zazwyczaj znajdował się kultowy wizerunek boga, przeważnie przyjmujący postać niewielkiego posążka. Z biegiem czasu pomieszczenia otaczające sanktuarium stawały się coraz większe i bardziej okazałe, a świątynie ewoluowały od małych kapliczek w późnym okresie predynastycznym (koniec IV tysiąclecia p.n.e.) do dużych kamiennych budowli w Nowym Państwie (ok. 1550–1070 p.n.e.) i później. Budynki te należały do największych i najtrwalszych obiektów wznoszonych na terenie starożytnego Egiptu, a ich architektura i układ przestrzenny podporządkowane były złożonej symbolice religijnej. Typowo gmach świątyni składał się z szeregu zamkniętych hal, otwartych dziedzińców i pylonów wejściowych ustawionych wzdłuż trasy używanej podczas uroczystych procesji. Teren całego kompleksu świątynnego zazwyczaj okalał zewnętrzny mur, w obrębie którego oprócz samej świątyni znajdowały się także liczne budynki pomocnicze.
Do dużych świątyń przynależało również spore połacie ziemi i zatrudniały one tysiące świeckich, aby zaspokoić swoje potrzeby. Świątynie pełniły zatem funkcję ośrodków zarówno religijnych, jak i gospodarczych. Kapłani, którzy zarządzali tymi potężnymi instytucjami, posiadali znaczne wpływy i – pomimo formalnego podporządkowania faraonowi – mogli niekiedy skutecznie przeciwstawiać się jego władzy.
Świątynie powstawały w Egipcie pomimo postępującego rozpadu cywilizacji oraz aneksji Egiptu przez Cesarstwo Rzymskie w 30 p.n.e. Wraz z nadejściem chrześcijaństwa tradycyjna religia egipska stanęła w obliczu narastających prześladowań, co spowodowało jej stopniowe wymarcie w okresie od IV do VI wieku naszej ery. Pozostałe po niej budowle rozbierano, zmieniano ich przeznaczenie lub opuszczano, przez stulecia ulegały one stopniowemu zniszczeniu i zapomnieniu. Na początku XIX wieku przez Europę przetoczyła się fala zainteresowania starożytnym Egiptem, co zapoczątkowało nowoczesne badania nad dziedzictwem tej cywilizacji oraz przyciągnęło licznych turystów pragnących ujrzeć jej pozostałości. Dziesiątki świątyń przetrwały w różnym stanie zachowania do dziś, niektóre z nich stały się znanymi na całym świecie atrakcjami turystycznymi posiadającymi istotny wkład w egipską gospodarkę. Egiptolodzy kontynuują badania ocalałych świątyń i pozostałości zniszczonych, gdyż stanowią one bezcenne źródła informacji o społeczeństwie starożytnego Egiptu.
