Η ψηφιακή εκτύπωση έχει τα ακόλουθα χαρακτηριστικά:
υλικά για εκτύπωση παραδίδονται στη συσκευή εκτύπωσης με τη μορφή δεδομένων υπολογιστή,
Η ψηφιακή εγγραφή του υπολογιστή επιτρέπει την άμεση εκτύπωση ή μέσω ενός έμμεσου μέσου,
στην περίπτωση των ενδιάμεσων μέσων, η εικόνα σε αυτό διαγράφεται και αποθηκεύεται ξανά μετά από κάθε κύκλο εκτύπωσης,
είναι δυνατή η αλλαγή οποιουδήποτε γραφικού ή κειμένου για κάθε επόμενη εκτύπωση (εξατομίκευση),
η συσκευή συνήθως δεν έχει έντυπο εκτύπωσης (δεν ισχύει για ριζογραφία). Η ίδια η ψηφιακή εγγραφή είναι ένα είδος φόρμας εκτύπωσης,
η εικόνα εκτύπωσης δημιουργείται σε μια ψηφιακή μηχανή εκτύπωσης και απευθείας στον τόπο από τον οποίο ξεκινά η εκτύπωση.
Μέθοδοι ψηφιακής εκτύπωσης
ηλεκτροφωτογραφικός (λέιζερ) Ο ελεγκτής εκτύπωσης μετατρέπει τα δεδομένα εισόδου σε λεγόμενα ένα πλαίσιο, το οποίο είναι ένα ραστεροποιημένο, διαχωρισμένο σύνολο δεδομένων σχετικά με την εκτυπωμένη εικόνα. Σε αυτή τη βάση, η μηχανή διαμορφώνει μια δέσμη λέιζερ που φωτίζει έναν ηλεκτροστατικά φορτισμένο, περιστρεφόμενο κύλινδρο (φωτοϋποδοχέας), καλυμμένος με ένα κατάλληλο φωτοευαίσθητο υλικό, δημιουργεί μια ηλεκτροστατική λανθάνουσα εικόνα. Η βαφή σκόνης (τόνερ) αναμεμιγμένη με κονιοποιημένο σιδηρομαγνητικό (συνήθως σίδηρο), που ονομάζεται φορέας (προγραμματιστής), βρίσκεται κοντά στην επιφάνεια του κυλίνδρου και κολλά σε αυτό σε μέρη που εκτίθενται από το λέιζερ. Στη συνέχεια, η σκόνη βαφής μεταφέρεται στο τυπωμένο υπόστρωμα (συνήθως χαρτί, αλλά και σε διαφανές ή χρωματιστό φύλλο, αυτοκόλλητο χαρτί ή χαρτί για μεταφορά εκτυπώσεων σε άλλα αντικείμενα), και συγκολλάται θερμικά με αυτό. Η ηλεκτροφωτογραφική μέθοδος προέρχεται από την τεχνική που χρησιμοποιείται στα φωτοαντιγραφικά μηχανήματα και δημιουργήθηκε το 1938. Αυτή η μέθοδος για ψηφιακή εκτύπωση άρχισε να εφαρμόζεται στα τέλη της δεκαετίας του 1980.
